موسسه علمی ، فرهنگی ، آموزشی یــاس بــی نشــان

"چرا برنامه روایت فتح قطع شده است؟ الآن وقتش است این برنامه باید پخش شود" اینها جملاتی بود از حضرت آقا که در جمع بچه های گروه روایت فتح گفته بودند، گروه روایت فتحی که آوینی مدتی ازش جدا شده بود. اما این جمله  "باید پخش شود" کافی بود به گوش آوینی برسه و این رو بهانه ای قرار بده برای شهادت، درحالیکه آوینی اصلا تو اون جمع دیدار کننده حضور نداشت. اما مومن به دنبال بهونه است برای ادای تکلیف نه فرار از تکلیف. اون نگاهش به اوامر ولی فقیه اینگونه بود و کاملا مطیع و مقید بود و به قول خودش این نه یک اطاعت خشک و بی روح بلکه عبادتی بود عاشقانه. گو اینکه در رکاب حضرت حجت شمشیر میزنه. درحالیکه مشغول به پروژه ی دیگه ای بود با شنیدن این حرف رهبری تمام کارهاش رو تعطیل کرد و دست به کارمجموعه جدید روایت فتح شد درصورتیکه معتقد به کار در زمینه دیگه ای بود. مرتضی امر رهبری رو یه امر مولوی میدونست و تخطی و نافرمانی از اون رو حرام و در حکم نافرمانی حضرت حجت محسوب میکرد. شاید(بلکه قطعا) اگه ماها بودیم این حرف رهبری رو نهایتا در حد یک نصیحت یا امر ارشادی می انگاشتیم(البته صلاحمون رو در اینچنین پنداشتی میدیدیم) و خیلی که میخواستیم مایه بذاریم این جمله رو قاب خاتم میگرفتیم و میگذاشتیم بالا سرمون شاید هم مثل الآن، تو یه بنر 60در80 با یه عکس خوشکل از آقا چاپش میکردیم تا چشم هرچی بد خواهه نظام و رهبریه در بیاد. اما مرتضی آدمی نبود که وقتی رهبرش، مولاش و ولیش به جایی اشاره کرد تنها نوک انگشت اشاره ایشون رو ببینه بلکه مشارالیه رو میدید و به اون سمت حرکت میکرد یعنی هم خوب میفهمید و هم خوب عمل میکرد. رهبری خیلی حرفها دارن به اقشار مختلف. صنف و قشری رو نمیشه پیدا کرد که رهبری راهکارها و رهنمودهایی برای اونها ارائه نکرده باشه. طلبه، دانشجو، کارمند، کارگر، پیر، جوان،بسیج، سپاه،‌ ارتش و... اما همگی خیلی که هنر کنیم گزیده صحبتهای ایشون رو از اخبار صدا و سیما میشنویم دیگه خیلی که دو آتیشه باشیم  بعد خبر 21 شبکه اول یا از تو روزنامه کیهان پیگیر مشروحش میشیم. اما آوینی آرشیتکت، آوینی فلسفه غرب خونده، آوینی صاحب نظر در هنر به این باور رسیده بود که جامعه اسلامی اگه بخواد به مقصد برسه باید با پای خودش برسه نه پای مصنوعییی که اندیشه و فلسفه غرب برای اون تراشیده. به نظر اون این پا اصلا به هیکل و جثه جامعه اسلامی نمیخوره  و امت اسلامی رو به ناکجا آباد خواهد برد یا به زمین خواهد زد. این حکومت دینی با محوریت فقیه عادله که میتونه امت اسلامی رو به کعبه مقصود برسونه و در این راه باید همه مطیع امر رهبر باشند تا صلاح جامعه تامین بشه. البته این بدین معنی نبود که رهبر در حکومت همه کاره است بلکه رهبر اهداف کلی نظام رو ترسیم میکنه و مراقبه که نظام از صراط مستقیم منحرف نشه و بر اساس موازین و اصول اسلام ناب حرکت کنه نه اسلام سکولار اخته شده و نه اسلام ناب آمریکایی. درحالیکه برخی این عقیده رو نمی پسندن حتی بعضی از کسانی که از دل حوزه بیرون اومدند. اونها بر این عقیده هستن که باید یه کاری کرد که این هیکل(جامعه شیعی ایران) به این پای چوبی(لیبرال دموکراسی) بخوره چون سایر جوامع با این پا رفتن و به حوائج دنیویشون رسیدن پس این پا خوبه حالا چه کنیم که این پا به این هیکل بخوره؟ ببخشید این هیکل به این پا بخوره؟ جوابش خیلی ساده است. باید جامعه رو سکولار کرد، باید دین رو شخصیش  کرد، باید پلورالیسم دینی رو ترویج داد، موسی به دین خود عیسی هم به دین خود، باید اصالت را داد به انسان نه خدا و مسلمین. ماحصل افکار کسانی مثل سروش و کدیور ملبس به لباس رسول الله همینه وقتی کسی مثل کدیور مدل حکومتیش رو بخواد از دل اندیشه های هابرماس و... دربیاره و اینکارش رو با افتخار فریاد بزنه و رجوعش به قرآن و سنت تنها درحد مصادره به مطلوب باشه جز این انتظاری نیست که نسخه سکولار شدن برای جامعه شیعی رو تجویز کنه. اینها لیبرال دمکراسی رو به عنوان یه اصل خدشه ناپذیر پذیرفتند و همه کاری میکنند تا جامعه شیعی رو تو این قالب(لیبرال دموکراسی) جا بدهند. در واقع میخواهند این بدن و جثه رو عوض کننند تا به اون پا بخوره و اون پا بتونه وزنش رو تحمل کنه. آوینی هیچگاه اسیر فهم خود و علم خود نشد بلکه از فهم و علم خود به عنوان پلی برای دستیابی به حق و حقیقت بهره جست و علمش و فهمش همانند خیلی از روشنفکرمآبان حجابش نشد چراکه علم و عمل را، و فهم و سلوک را با هم داشت. آوینی رفت اما نه به ناکجا آبادی که رجالگان غرب زده آرزویش را دارند و شبها خواب وصالش را می بینند. آوینی رفت تا آرامانشهری را بنا کند که در آن دین شخصی نیست و دین خلاصه در احکام عبادی نمیشود و احکام اجتماعی آن همانقدر جزء دین است که احکام فردی آن. و اینک ماییم و امانتی که او به ما سپرده است  و با حال زار خطاب به او : ای سید شهیدان اهل قلم! ای آنکه در کرانه ازلی و ابدی وجود برنشسته ای دستی برآر و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را از این منجلاب بیرون کش. .................................................................................... نویسنده متن : مقداد