گریه می کنیم ما، الکی !

گریه می کنیم ما، الکی ! آخ که "پیام " سوسول بود! سوسول اون جوری که نه، ولی از بس تر و تمیز و خوش تیپ بود بهش می گفتیم سوسول. خب اون سال ها رسم نبود که اون قدر خوش تیپ بیان مسجد! . نه بابا شوخی کردم. مثل همون شوخی ها که با پیام می کردم. آخ که بچه ی مودب، با تربیت، با شعور و در یک کلمه نازی بود. خیلی دوستش داشتم ولی هیچ وقت روم نشد بهش بگم. شاید ازش خجالت می کشیدم. از حجب و حیا، از اخلاق و رفتار قشنگش. اون قدر بهش گیر دادیم که: - حتی اسمت هم سوسولی یه ... آخه پیام هم شد اسم؟ آخرش اسمش رو عوض کرد و گذاشت "حسین ". هیچ وقت ندیدم گوشه لباش رو به پایین متمایل باشن. همیشه لباش به تبسمی نمکین باز بودن. زیبا و دل نشین. (اووه ... حالا منم جو زده شدم. بعد 21 سال دوری، حالا زده به سرم که: آره چه بچه با معرفتی بود.) ولش کن. بذار برم سر اصل مطلب.